Ja też jestem patologią w Twoich oczach!

Trzy kobiety, w okolicach 30 lat, są samodzielnymi matkami i mają po dwoje dzieci, żeby było ciekawiej, każde z innym facetem. 

Jaka jest Twoja pierwsza myśl? Co czujesz? 

Odraza, patologia, puszczalskie, żenada?

A teraz przeczytajcie ich historie.

Basia ma 33 lata, w wieku 24 lat urodziła starszego syna. Po trzech latach życia w jej związku zaczęło się psuć. Mieszkała daleko od rodziny i przyjaciół, nie miała wsparcia, więc jedyną jej odskocznią od problemów była opieka nad dzieckiem. Taki banał. Związek nie przetrwał. Rozstali się w przyjacielskich relacjach, wróciła w rodzinne strony i dopilnowała, by mimo odległości dziecko i ojciec mieli poprawne relacje. Z czasem zaczęła układać sobie życie. Wyszła za mąż i zdecydowała się na drugie dziecko. Przez lata żyli jak szczęśliwa przykładna rodzina. Jednego dnia, przypadek zburzył wszystko. Dowiedziała się, że jej mąż prowadzi podwójne życie, jest hazardzistą, nadużywa używek, a ich życie jest jedną wielką mistyfikacją. Sytuacji nie dało się opanować. Tym sposobem została samodzielną mamą. Jej starszy syn cały czas ma bardzo rzadkie, ale poprawne stosunki ze swoim ojcem biologicznym. Syn młodszy takiego szczęścia nie ma. 

 

Kasia dobija trzydziestki. Kiedy w wieku 23 lat zaszła w ciążę, była najszczęśliwszą kobietą na świecie, bo miała nigdy tego dziecka nie urodzić. Niestety zaraz po urodzeniu syna, facet zaczął ją zdradzać, poniżał i zamykał w złotej klatce. Któregoś dnia nie wytrzymała, spakowała siebie, dziecko i odeszła. Przez trzy lata walczyła o to, by nakłonić ojca swojego dziecka do utrzymywania z potomkiem kontaktów. Udało się. Nie były one częste, ale poprawne. Po jakimś czasie wyszła za mąż, urodziła drugiego syna i była pewna, że stworzyła dla swoich dzieci przykładną rodzinę. Niestety sytuacja lubi się powtarzać. Przyłapując swojego męża na zdradzie i mając wcześniejsze doświadczenia, nawet nie próbowała o niego zawalczyć. Oddała go walkowerem. Nie chciała tak żyć, podjęła decyzję o rozwodzie. Mąż wybierając kochankę, zrezygnował także całkowicie z dziecka. 

 

Monika urodziła swoje pierwsze dziecko na Wyspach. Wyjechali na nie z partnerem, bo wiedzieli, że w Polsce nie stać ich na założenie rodziny. Przez trzy lata żyli szczęśliwie, niestety któregoś dnia stała się tragedia i ojciec dziecka zginął. Miała 28 lat. Wróciła do kraju i postanowiła, że zrobi wszystko, aby jej syn wychował się w pełnej rodzinie. Gdy minęła żałoba i życie zaczęło pomału wracać na właściwe tory, poznała obecnego męża. Pobrali się i zdecydowali na kolejne dziecko. Byli szczęśliwym małżeństwem i przykładną rodziną przez niemal pięć lat. Któregoś dnia, jej mąż wyszedł do sklepu po przysłowiową “paczkę papierosów”. Wtedy ślad po nim zaginął. Nie ma go do dziś. 

 

Trzy historie kobiet. Każda z nich ma dziecko z dwóch związków, noszące inne nazwiska. Każda z nich wychowuje je sama. Zanim poznałeś ich historie, gdzieś w podświadomości oceniłeś je. Może jako nierozsądne, może jako puszczalskie, a może po prostu podsumowałeś tak modnym dziś słowem “patologia”.

Po przeczytaniu tych trzech historii, poczułeś być może współczucie, empatię, a może dalej sądziłeś, że same sobie zgotowały taki los, rozkładając nogi przed niewłaściwymi facetami, podejmując głupią decyzję odchodząc od faceta, czym rozbiły dzieciom dom. Mimowolnie widzicie w tych historiach podlegające ocenie matki.

Ja widzę w tych historiach jedno – dzieci wychowujące się bez ojców.

A teraz posłuchaj!

To jest jedna historia, jednej kobiety. To jest moja historia. Tak moja. To ja jestem po raz drugi samodzielną matką, po raz drugi z własnego wyboru, choć oczywiście decyzje podjęte były z jakiś konkretnych powodów, życiowych zawiłości. Każda z tych historii, ma w sobie część mojej. Być może właśnie teraz stałam się dla Ciebie odnogą patologii, a może właśnie mi współczujesz.

Wiesz, co Ci na to odpowiem?

Jestem dumną 33 letnią matką, dwóch wspaniałych, mądrych i bystrych dzieci, z których każde nosi inne nazwisko. Jeden syn jest z nieformalnego związku, drugi z małżeństwa. Dla mnie nic ich nie różni. Są tak samo piękni, tak samo ważni, tak samo moi. Nie wstydzę się tego. Nigdy nie wstydziłam się przyznać, że moi synowie mają rożnych ojców, tym samym wbijam im do głów, że i oni nigdy prze nigdy nie mogą się tego wstydzić. Za każdym związkiem, za każdym dzieckiem, jest jakaś historia. Nie oceniam, jeśli jej nie znam! Nie oceniam tym bardziej dzieci, bo one zazwyczaj są tych historii ofiarami.

I choć wiem, że chłopcy mogą spotkać się z różną reakcją i różnymi słowami pogardy kierowanymi w ich stronę, z tego powodu, zawsze będę im powtarzać: różni Was nie tylko nazwisko, kolor oczu, temperament, charaktery i fakt, że macie różnych ojców, ale obaj jesteście dziećmi chcianymi, wyczekiwanymi i przyszliście na świat dlatego, że ktoś kiedyś kogoś kochał i to Wy jesteście tego najcudowniejszym dowodem i powinniście być z tego dumni! Ja jestem z tego dumna i mam w nosie, co ludzie mówią za plecami. I to, że ktoś ocenia mnie i patrzy z pogardą na moje dzieci, nie znając naszej historii, jest dla mnie tylko typowym przykładem spłaszczonego i szablonowego myślenia takiej osoby, ale na pewno nie pozwolę na to, by nie traktowano nas z szacunkiem. 

Moje dzieci, są najlepszym co mnie w życiu spotkało, mają normalną rodzinę, są szczęśliwe i mówię to z całkowitą pewnością i przekonaniem. W Twoich oczach być może jestem patologią, w moich jestem wygraną samodzielną i szczęśliwą mamą, a moje dzieci niczym nie różnią się od Twojego!

 

Komentarze